Ин аст он чизе ки ёвари шахсӣ барои он аст, ки ҳамеша дар он ҷо бошад, вақте ки сардор мехоҳад, ки вай бошад. Ва он чизеро, ки ӯ талаб мекунад, иҷро кунад. Ин мард хост, ки шиддатро рафъ кунад — ёрдамчй дар наздаш буд, бе дудилагй ва аз вай истифода бурд. Ба кавли фарьёду охи у хулоса мебарорад — ин кор ба у маъкул аст!
Хушбахтона барои доя - ва дар ҷои кор монд ва тӯмораш фоиданок ташкил карда шуд. Акнун кор шавковар ва гуногун хохад шуд. Ман фикр намекунам, ки ҳамсарон бо ин қатъ намешаванд - онҳо сузанакро ба дӯстони худ муаррифӣ мекунанд. Пас вай аз ҳад зиёд фурӯ бурда наметавонад! Сӯрохиҳо набояд бекор шаванд.
Агар воқеан шавҳари ӯ бошад, аз рӯи унвони навор дида мешавад, ки ӯ вазифаи заношӯии худро ба таври комил иҷро мекунад ва зани сипосгузор мутаносибан ба ӯ бо як минатчаи олиҷаноб пулашро пурра бармегардонад.